Adaletiyle cihana ün salan Hz. Ömer (r.a.) şöyle anlatıyor: Bir defa Resûllullah’ın huzuruna girdim. Bir hasır üzerinde yatıyordu. Üzerine izarını çekti. Üstünde başka bir şey yoktu. Hasır böğründe iz yapmıştı. Resûllullah’ın odasına şöyle bir göz gezdirip baktım; bir
avuç arpa, odanın bir tarafında o miktarda (deri tabaklamada kullanılan) karaz yaprağı, başucunda da henüz tabaklanması tamamlanmamış bir pösteki asılmış duruyordu. Bu vaziyet karşısında gözlerimi tutamayıp ağlamaya başladım. Hz. Peygamber (s.a.v.) : Seni ağlatan nedir, ey Hattab oğlu?" buyurdu. Ben de:
Ey Allah’ın Peygamberi! Ben niye ağlamıyayım. Şu hasır senin böğründe izler yapmış, işte şu da hüzün yerin olan odacığın. Orada şu görmekte olduğum şeylerden başka bir şey göremiyorum. Halbuki Kayser ile Kisra meyveler ve nimet nehirleri içerisinde yüzmektedirler. Sen ise
Allah’ın Resûlü ve seçilmiş kulu olduğun halde işte şu küçücük hüzün yeri olan odacığın!"dedim. Resûllullah (s.a.v): Ya Ömer! Dünya nimetleri onların, ahiret saadeti de bizim olmasına razı değilmisin? buyurdu
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder